با سلام:
می‌خواستم اول تبریک بگویم آغاز سالی تازه را.
ولی دیدم سال ۹۹ انگار انتظاری همراه با تبریک گفتن چیز دیگری از ما دارد.

سالی که اول صبح جمعه تحویل می‌شود….
صبحی که سالروز  شهادت امامی‌است که همواره «باب‌الحوائج» خوانده‌ایمش.

و شاید از معدود سال‌هایی است که در آغازین روزش، بتوان گفت «همه» از دردی مشترک رنج می‌بریم و آرزویی مشترک و دعایی مشترک در ذهن و بر لب داریم.

این روزهای تلخ کرونایی،
روزهای قرنطینه‌نشینی و انتظار،
روزهای سختی که حتی «حرم» نداریم که برویم سر بر ضریحش بگذاریم و عقده‌ی دل بگشاییم،

سال تحویلی که نه مشهدالرضا پناهمان می‌شود، نه کرامتخانه‌ی بانوی کرامت
جمع کثیر خانواده‌های عزاداری که نه تنها عزیز از دست دادند، بلکه نتوانستند برای عزیز سفرکرده‌شان مراسمی بگیرند و در جمع دوستان خود تسلّی یابند،

امسال، خود نوروز هم دل و دماغی ندارد. چرا که سردار دلها حاج قاسم عزیر را هم جایش را خالی می پینیم…

امسال، سالی است که باید ضجّه‌زنان، شهادتش را بهانه کنیم و به دامان پرلطف باب‌الحوائج پناه ببریم و جمعه‌ی اول سال را با ناله‌ی مضطرّانه‌ی دعا برای تعجیل فرج آغاز کنیم.

بهانه‌ها جمع‌اند.

خدا هم که همیشه همان خدای مهربان بخشنده بوده و هست.

گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟

سال نو سال ظهور آقا( باشه انشاالله)بر شما ارجمند مبارک باشه انشاالله.
ارادتمند علیرضا ابراهیمی فرد